Kuşlar, Mendil ve Tren

Karanfil kokusuna uyanan gün
Gözlerimin perdesini yangına verdim
Nalsız bir at gibi geçerken zaman
En çok ekim’i sevmişti kalbim

Buğday tenli şehirde
Uzun adımlarla ezildi sokaklar

Sevdaları taşıyan tren
Gülün ortasında yırtılırken sabah
Önce kuşlar gördü düşenleri
Düşenler ki kuşanıp gelmişti evreni
Bir çift söz ile
Mendillere işlendi
Mor menekşe gülüşleri

Sözün özetine kazılan meydan
Şimdi bu fotoğraf nereye asılacak

Metin Kaya